Είναι κάτι στιγμές που λόγω δουλειάς της προηγούμενης νύκτας, το μάτι δε λέει να κλείσει. Όσο κι αν βασανίζεσαι, αυτό εκεί θα σε κρατάει επίμονα ξύπνιο μέχρι το πρωί.
Αυτές οι στιγμές όμως, αν δεν ακολουθεί μια δύσκολη μέρα, πολλές φορές γίνονται απίστευτα όμορφες. Χωρίς κάτι ιδιαίτερο, μια απαλή μουσική κι ένα ποτό είναι αρκετά, χαμηλώνεις το φως και το ταξίδι ξεκινάει.
Αρχίζει να παίζει το πρώτο τραγούδι. στο μυαλό έρχονται εικόνες. Μιας και το βίντεο clip αναπαριστά έναν "μυστικό κήπο" μες τη νύχτα, θυμάμαι στιγμές από διάφορες κατασκηνώσεις. Πόσο γρήγορα πέρασαν όλα αυτά, ούτε που κατάλαβα. Αρχίζω και τις σκέφτομαι μία μία. Προσπαθώ να καταλάβω τι πολυτιμότερο θα μπορούσε να κάνει κάποιος νέος, αν δεν έχει ζήσει όλα αυτά.
Και όμως τα χρόνια πέρασαν, βλέπω κάθε στιγμή που έρχεται να μην είναι ίδια με την προηγούμενη.
Τη θέση της όμορφης παρέας, που κλεινόταν σ' ένα σπίτι για εβδομάδες ολόκληρες, χωρίς να την ενδιαφέρει τίποτα άλλο από το να προετοιμάσει μια κατασκήνωση, παίρνουν οι τυπικότητες.
Τη θέση του σπιτιού που μας φιλοξενούσε, παίρνουν οι ατέλειωτες ώρες τηλεφωνημάτων, που κοντεύουν να γίνουν βασικό στοιχείο επικοινωνίας, σε λίγο θα πίνουμε καφέ στο σπίτι μας και θα τα λέμε απ το τηλέφωνο.
Τη θέση της πλάκας ή της κουβέντας, παίρνουν οι παρεξηγήσεις, οι εγωισμοί, οι κόντρες (δε λέω έχω πέσει κι εγώ στη λούμπα, αλλά πάντα κάποιος σε οδηγεί.)
Δε ξέρω ίσως αλλάζουν οι καιροί, και πολλές φορές μας κάνει να κλεινόμαστε περισσότερο στο εγώ μας, γιατί φοβόμαστε ότι απειλείται. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι αλλάζουν και οι άνθρωποι. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό που βλέπω, δεν είναι αυτό που πραγματικά είμαστε.
Καλό ξημέρωμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου