Η μπαλάντα...

Το ξέρω θα'ναι αυτό το τέλος,
για μια στιγμή απορώ πως πέρασε ο καιρός, δεν ξέρω.
Στη πρώτη τη βροχή πως να πιστέψω,
πως φτάνει μόνο αυτή για να τελειώσει ολόκληρη ιστορία.

Στο γκρίζο ουρανό χάθηκε ο ήλιος,
και η θάλασσα και αυτή γεμίζει σκοτεινή το φόντο.
Κοιτάζω σιωπηλά τον άδειο δρόμο,
και χίλιες δυο μορφές που μ'άγγιζαν στο χθες
σκορπούν μια ελπίδα.

Το ξέρω θα'ρθουν και άλλα καλοκαίρια,
ο ίδιος ήλιος πάλι θα φανεί.
Τις νύχτες θα σκορπούν το φως τ'αστέρια,
της θάλασσας το γκρίζο χρώμα θα χαθεί.

Μα δεν θα'ρθει ποτέ το καλοκαίρι,
αυτό που μόλις πέρασε στο χθες.
Κανένας δεν μπορεί να ξαναφέρει,
τις αναμνήσεις που με γέμιζαν τόσες χαρές.

Θυμάμαι ένα γλυκό κορίτσι,
πορφύρα στα μαλλιά, λουλούδια στη καρδιά, δυο χείλη...
Στο κάθε της φιλί ξαναγεννιόμουν,
και όταν γελούσε αυτή ανοίγαν λες οι ουρανοί εμπρός μου.

Μα φεύγει ο καιρός και τώρα,
πλησίασε πολύ η πιο δύσκολη στιγμή,
στα είκοσι μου χρόνια.
Ήταν γραφτό αυτό το καλοκαίρι, να μου θυμίζει τόσα,
ίσως τις πιο όμορφες στιγμές ως τώρα.

Το ξέρω θα'ρθουν και άλλα καλοκαίρια,
ο ίδιος ήλιος πάλι θα φανεί.
Τις νύχτες θα σκορπούν το φως τ'αστέρια, 
της θάλασσας το γκρίζο χρώμα θα χαθεί.

Μα δεν θα'ρθει ποτέ το καλοκαίρι,
αυτό που μόλις πέρασε στο χθες.
Κανένας δεν μπορεί να ξαναφέρει,
τις αναμνήσεις που με γέμιζαν τόσες χαρές.